بهاریه

 

میرسد  از  ره  بهار                سبزه  بیارد  ببار   

گل شکفد در زمین                جوانه بر شاخسار   

زنده  کند  خاک  را                 بارش  ابر  بهار  

پر شود  از  چلچله                دامنه  کوهسار   

چنگ  به  دلها  زند                 نغمه  مرغ  هزار   

 ترنم   زندگیست                   شرشر هر جویبار   

زخمه به تار دلست               ریزش  هر  آبشار  

گشته زمین گرد هور            باز   نگیرد   قرار  

دور  زند  بی  خطا                 این شده او را مدار   

 سال شود سال نو               لیک  نه مانند  پار  

ارض و سما و فلک               گوش به فرمان یار   

این من بیچاره حیف             غافلم  از  کردگار  

دل شده غرق خیال             نیست سرای نگار   

آنکه به ما هوش داد            کریم   حی  دادار   

گفت که هستی نگر            خلقت   پروردگار      

 رام و مطیع از برت              کرده   خداوندگار 

دست  برم  بر  دعا               تا که کند رستگار    

بنده ی  بیچاره  را                چون که شود ختم کار 

                       سال نو مبارک باد  

                         ( ( محزون ) )

محزون دگر مجنون شده . . . .

چون مرغکی بی آشیان افتاده ام در دام تو

                                                      در جستجوی ماءمنی بنشسته ام  بر بام تو 

از عالم و آنچه دروست مارا نشد کامی روا

                                          هم عالم و هم ماسواه باشد  روا بر کام  تو  

خون شد دل لیلای ما مجنون شده سرهای ما

                                          از قطره قطره خون  ما  لبریز بادا جام تو  

هم لیلی و مجنون تویی هم لیلی مجنون کنی

                                         مجنون تو دلهای  ما  لیلا  بود  گر نام  تو 

افسون تو از حد فزون دیده شده غرق به خون

                                         چون تو امیری ای صنم آری دلم هم رام تو  

آتش زدی وسوختی  خاموشیم  آموختی

                                         گفتم کجا جویم تو را وان صورت مه فام تو 

محزون دگر مجنون شده شبگرد در هامون شده

                                         تیره  شده  ایام  او  بادا  سحرگون  شام  تو

                                      (( محزون ))

از کوی دلبر آید . . .

از کوی دلبر آید در هر سحر پیامی       

                                که ی مرغ روح داده در بند تن به دامی

وقت  پریدن آمد  تا  باغ  پر  زلاله      

                                تا  کی  برای  دانه  در بند  وهم  خامی

اینجا نه منزل توست دانه نه در خور تو  

                               کی طفل باغ فردوس از خاک برده کامی

جان را رها کن از تن این قالب خیالی  

                               پرواز در خور توست نی خاک را غلامی

افلاک و ملک و هستی در پای تو نهادم  

                               ملک  کجا  گرفته  از  ما  چنین  مقامی

از جوهر وجودت چون قطره ای فشانی   

                              سیراب عشق گردی از باده ام به جامی

گل نیست جوهر تو نورست گر بدانی   

                             خاک از کجا گرفته  سیمای  ماه  فامی

طرحی ببند و عزمی سعی صفا سحر کن   

                             دل را زمن رها کن با  ما بگو  کلامی

                                 (((  محزون )))