پیغام سروش
زاهدی زد به نهیبش بسرم داد که بدین کیش شده عمر تو بر باد
نه ترا ذکر لب است ونه عبایی سبحه ات کو و محاسن شده بر باد
من ندیدم که تو خمست به که دادی به گمانم که ترا دین شده از یاد
چون نکیر از من بیچاره بپرسید همه آنچه که ایزد نکند یاد
از گفته زاهد شرری بر دلم افتاد آتش بگرفتست تو گویی دل فرهاد
بر خود بزدم بانگ که ای وای شیرین نکند یاد دگر از من فرهاد
نه آتش و نه دوزخ و نه فکربهشتم از دوری لیلی بزنم هر دمی فریاد
القصه شد این غصه مرا یار از جورفلک گیتی وگردون همه فریاد
زین سبب گشت گذارم به طبیبان لیک از دیدن ایشان نشدم شاد
آخر غم من درد وصالست نه تیمار دیدار تو یارا دل ناشاد کند شاد
یک شب که دو چشمان ترم خفت پیکی بسراغ من بیمار فرستاد
گفتا که ترا خالق و رب کیست گفتم آنکس که ترا پیش فرستاد
محزون مشوای حزن توازفرقت لیلی لیلاست که دل را به کف هرکه دهد داد
زاهد که خریدار دل لیلی ما نیست او گوهر عمرش به عبا و به ریا داد
درکش قدح و مست شووهوش زکف ده در بی خبری صید شود آهو به صیاد
آرام و خرامان تو دراین بادیه می رو تا ذولف کمندش فکند گرد تو صیاد
(( محزون ))