شعر و شور

دل نوشته و شعرهای محزون

شعر و شور

دل نوشته و شعرهای محزون

خیال تو

سالها خیال تو ای گل به آغوش کشیده ام      عمریست در فراق روی تو من داغ دیده ام 

 

در پیش چشم مردم اگرچه زنده ام لیکن         پیش از تولدم از هجر تو جان سپرده ام 

  

گر زهر بکام مجنون شد اندر این عالم            من نیش بیوفایی اندر عالم ذر چشیده ام 

 

لیلا بدید و روی در خاک کشید مجنون            بیچاره من که زمعشوق رویی ندیده ام 

  

ادامه دارد .....

پیغام سروش

زاهدی زد به نهیبش بسرم داد             که  بدین کیش شده عمر تو بر باد  

نه ترا ذکر لب است ونه عبایی             سبحه ات کو و محاسن شده بر باد  

 

من ندیدم که تو خمست به که دادی        به گمانم که ترا دین شده از یاد  

چون نکیر از من بیچاره بپرسید           همه  آنچه  که  ایزد  نکند  یاد   

 

از گفته زاهد شرری بر دلم افتاد           آتش بگرفتست تو گویی دل فرهاد 

بر خود بزدم بانگ که  ای وای            شیرین نکند  یاد دگر از من فرهاد  

  

نه آتش و نه دوزخ و نه فکربهشتم         از دوری  لیلی  بزنم  هر دمی  فریاد 

القصه  شد  این غصه  مرا یار             از جورفلک گیتی وگردون همه فریاد  

 

زین سبب  گشت گذارم به طبیبان          لیک  از دیدن ایشان  نشدم  شاد 

آخر غم من درد وصالست نه تیمار        دیدار تو یارا دل  ناشاد کند شاد  

 

یک شب که دو چشمان ترم خفت          پیکی بسراغ من بیمار فرستاد 

گفتا که  ترا خالق  و رب  کیست          گفتم آنکس که ترا پیش فرستاد  

  

محزون مشوای حزن توازفرقت لیلی     لیلاست که دل را به کف هرکه دهد داد 

زاهد که خریدار دل لیلی ما نیست         او گوهر عمرش  به  عبا و به  ریا داد 

  

درکش قدح و مست شووهوش زکف ده   در بی خبری صید شود آهو به صیاد 

آرام و خرامان تو دراین بادیه می رو     تا ذولف  کمندش فکند  گرد تو صیاد

                                    

                                     (( محزون ))

تقدیم به دوستان

 عشق است که فرمان دهدم تا بنگارم     

                                  

                                           مشقیست که استاد بگفتا به خط آرم  

                           

من وزن ندانم که غزل را چه ردیف است   

 

                                  جامی به کفم داد و  منم جان بسپارم  

  

این لوح که نقشش به ید ما زده ساقی     

 

                                 داغیست از آن دم که نمودست شکارم    

 

نه مکتب و نه مدرسه ام بود و حسابم    

  

                                  معماری تصنیف ز ما خواست  نگارم   

  

هر بند که بر  بند دگر  میشود  افزون      

  

                                  جزئیست  زاجزای  تن و  جان  فکارم   

  

مجنونی محزون دگر آفاق  گرفتست      

 

                                  ساقی تو بفرمای که تکلیف چه دارم   

 

                          

                                      ((  محزون ))

بهاریه

 

میرسد  از  ره  بهار                سبزه  بیارد  ببار   

گل شکفد در زمین                جوانه بر شاخسار   

زنده  کند  خاک  را                 بارش  ابر  بهار  

پر شود  از  چلچله                دامنه  کوهسار   

چنگ  به  دلها  زند                 نغمه  مرغ  هزار   

 ترنم   زندگیست                   شرشر هر جویبار   

زخمه به تار دلست               ریزش  هر  آبشار  

گشته زمین گرد هور            باز   نگیرد   قرار  

دور  زند  بی  خطا                 این شده او را مدار   

 سال شود سال نو               لیک  نه مانند  پار  

ارض و سما و فلک               گوش به فرمان یار   

این من بیچاره حیف             غافلم  از  کردگار  

دل شده غرق خیال             نیست سرای نگار   

آنکه به ما هوش داد            کریم   حی  دادار   

گفت که هستی نگر            خلقت   پروردگار      

 رام و مطیع از برت              کرده   خداوندگار 

دست  برم  بر  دعا               تا که کند رستگار    

بنده ی  بیچاره  را                چون که شود ختم کار 

                

                       سال نو مبارک باد  

                         ( ( محزون ) )

محزون دگر مجنون شده . . . .

چون مرغکی بی آشیان افتاده ام در دام تو

                                                      در جستجوی ماءمنی بنشسته ام  بر بام تو 

  

از عالم و آنچه دروست مارا نشد کامی روا

                                          هم عالم و هم ماسواه باشد  روا بر کام  تو  

 

خون شد دل لیلای ما مجنون شده سرهای ما

                                          از قطره قطره خون  ما  لبریز بادا جام تو  

 

هم لیلی و مجنون تویی هم لیلی مجنون کنی

                                         مجنون تو دلهای  ما  لیلا  بود  گر نام  تو 

 

افسون تو از حد فزون دیده شده غرق به خون

                                         چون تو امیری ای صنم آری دلم هم رام تو  

 

آتش زدی وسوختی  خاموشیم  آموختی

                                         گفتم کجا جویم تو را وان صورت مه فام تو 

 

محزون دگر مجنون شده شبگرد در هامون شده

                                         تیره  شده  ایام  او  بادا  سحرگون  شام  تو

                                

                                      (( محزون ))