از کوی دلبر آید . . .
از کوی دلبر آید در هر سحر پیامی
که ی مرغ روح داده در بند تن به دامی
وقت پریدن آمد تا باغ پر زلاله
تا کی برای دانه در بند وهم خامی
اینجا نه منزل توست دانه نه در خور تو
کی طفل باغ فردوس از خاک برده کامی
جان را رها کن از تن این قالب خیالی
پرواز در خور توست نی خاک را غلامی
افلاک و ملک و هستی در پای تو نهادم
ملک کجا گرفته از ما چنین مقامی
از جوهر وجودت چون قطره ای فشانی
سیراب عشق گردی از باده ام به جامی
گل نیست جوهر تو نورست گر بدانی
خاک از کجا گرفته سیمای ماه فامی
طرحی ببند و عزمی سعی صفا سحر کن
دل را زمن رها کن با ما بگو کلامی
((( محزون )))
فتنه ها زد شرر و . . . . . . . . .
فتنه ها زد شرر و سوخت دل زار مرا
مرهمی نیست خدایا دل بیمار مرا
ز غم عشق نگاری شده ام مست وخراب
مطربی کو که به سازش کند هشیار مرا
همه سرمایه من رفت زکف خاک شدم
سر و سامان چه کسی جز تو دهد کار مرا
غم عشقی که مرا خون جگر دادی از آن
به چنین درد میفکن دد خونخوار مرا
کنج میخانه شده مسکن و ماوای شبم
به سحر کی برسانی تو شب تار مرا
دل محزون خبرم داد که هان گوش بده
ره او میکشد آخر به سر دار مرا
((( محزون )))
من زتو شکوه میکنم
نیست دگر حوصله ام من زتو شکوه میکنم
صید تو گشته این دلم من زتو شکوه میکنم
سوخته ای جان مرا ساخته ام به جور تو
جان به فدای جور تو من زتو شکوه میکنم
داده به باد کیش من برده زیاد خویش من
عشق تو گشته دین من من زتو شکوه میکنم
گوشه ابروان تو منبر و محراب شبم
سجده کنم به غمزه ات من زتو شکوه میکنم
کس ز تو رخ ندید و من وصف لبان لعل تو
شب به سحر غزل کنم من زتو شکوه میکنم
خنجر تاب زلف تو تیزتر از تیغ بود
خنجر تو به دیده ام من ز تو شکوه میکنم
قصه فزون نمیکنم مقصد خود عیان کنم
مرا به پیش خود ببر من زتو شکوه میکنم
مدعیم به این سخن اجل چرا نمیرسد
جان من و سفیر تو من زتو شکوه میکنم
(( محزون ))
سوگند نامه
(( محزون ))
ای معشوق زیبا روی بردن نام تو با کنایه ها مرا چون عطار کوی به کوی کرد و از همه جا رانده شدم فقیه سفیه دیگری پیدا شد و مرا به جرم عشقبازی با تو مرتد اعلام نمود .
و شریح دیگری قطعیت این حکم را ممهور به جهل خویش ساخت .
و من همچنان از تو میگویم و از عشق بازی. تو را چون حافظ یار چهارده ساله مینامم و از لبان لعل تو ساغر مستی مینوشم .
و برای این بیخبران از حال مستان زین پس سوگند نامه ای بر سر در هر بیت از غزلهایم می آویزم و میگویم :
در نظر بازی ما بی خبران حیرانند (حافظ) . . . . . . . . .
