تقدیم به دوستان

 عشق است که فرمان دهدم تا بنگارم     

                                           مشقیست که استاد بگفتا به خط آرم  

من وزن ندانم که غزل را چه ردیف است   

                                  جامی به کفم داد و  منم جان بسپارم  

این لوح که نقشش به ید ما زده ساقی     

                                 داغیست از آن دم که نمودست شکارم    

نه مکتب و نه مدرسه ام بود و حسابم    

                                  معماری تصنیف ز ما خواست  نگارم   

هر بند که بر  بند دگر  میشود  افزون      

                                  جزئیست  زاجزای  تن و  جان  فکارم   

مجنونی محزون دگر آفاق  گرفتست      

                                  ساقی تو بفرمای که تکلیف چه دارم   

                                      ((  محزون ))